Það hefur komið fyrir að ég hafi stolið.
Ég var 6 eða 7 ára þá. Ekkert var í veröldinni mikilvægara en kábojbyssur, og þær seldi Leikbær. Einn leikfangakassinn þar innihélt, til að mynda, tvær byssur og hvellettur. Tilvalið fyrir góða vini. Í marga daga suðaði ég um þennan kassa í pabba. Ég vissi að þessi kassi var lykillinn að velgengni í hverfinu. En alltaf var svarið það sama: Nei!
Svo var það einn morguninn að ég vaknaði fyrstur allra. Læddist fram í eldhús, klifraði upp á borð og teygði mig í veski upp á ísskáp. Þennan morgun var veskið óvenju úttroðið. Það geymdi þrjátíu þúsundkalla, í það minnsta, og kassinn minn kostaði bara einn! Verðið vissi ég upp á hár eftir ótal ferðir í Leikbæ, bara til að skoða allt og góna á kassann - 1000kr. Veskið fór aftur upp á ísskáp, örlítið léttara.
Úti á túni, fyrir framan blokkina mína, var fyrsti hverfisgemlingurinn á fætur að leik. Strákur að nafni Aron. Ég hljóp til hans og sagði honum með æðibunugangi að pabbi hefði gefið mér þúsundkall og nú ætlaði ég í Leikbæ. "Þúsundkall!?! -kreisti hann út og slóst með í för.
Í minningunni valhoppum við tveir inn í Leikbæ. Ég slengi peningum á borðið og bendi á kassann minn. Þetta var svo sannarlega dagurinn sem allt mitt líf hafið gengið út á. "Ertu alveg viss um að foreldrar þínir leyfi þér að kaupa svona dýrt dót?" - spurði konan á bak við borðið, og ég svaraði um hæl, "Auðvitað!", - stórhneikslaður á því að hún skildi efast um örlæti pabba míns, "Þau eiga helling!".
Í hjólageymslunni í blokkinni tökum við Aron upp úr kassanum, hlöðum hvellettunum í byssurnar og hlaupum út. Nú í dag grunar mig að þetta hafi í raun verið rásbyssur sem keyptum, því ekki hafði nema einu skoti verið hleypt af þegar fyrir hornið kemur askvaðandi krakkahópur, með bróður minn í fararbroddi. Krakkaskríllinn bendir á mig og beinir orðum sínum til Arons, "Hann stal pening frá pabba sínum!". Aroni greyinu verður við eins og byssa hans logi af hreinsunareldinum. Hún flýgur hátt upp í loft og lendir á túninu um það leiti sem Aron kemur sér fyrir aftast í þvögunni. Ég ligg í, að mér finnst, tíu metra djúpri holu og horfi upp til krakkanna allt í kring um mig.
Það undraðist ég þó mest að engar skammir fékk ég frá pabba. Þess í stað fékk ég að heyra yfirvegað tal um heiðarleika og gildi peninga. Byssunum fékk hann skilað.