Ég kláraði um daginn bók, eftir norðmanninn Erlend Loe, um mann sem fer í fýlu út í samfélagið og flyst út í skóg með tjald. Honum finnst fólk gera of mikið úr því að vanda sig, og vera flínkt. Ég er nokkurn vegin að komast á þá skoðun að þetta sé rétt hjá honum. Við reynum fram úr hófi að vera góð í öllu sem við gerum. Sum fyrirtæki gera t.d. út á þetta með því að velja starfsmann mánaðarins. Við reynum að vita allt um það sem er að gerast í veröldinni, til þess eins að geta slegið um okkur í fárra vina hópi. Hégómi. (Ég er hættur að fylgjast með!). Við notum gömul og skrítin orð þegar við tölum, til þess að við séum álitin gáfuð og flínk. (Ég er hættur að tala!). Og við sönkum að okkur alls kyns fyrirferðamiklu drasli, til þess að fólk sjái hvað við erum vel stæð og því flínk. (Ég er hættur að kaupa!).

Ég fékk sessunaut í mötuneytinu. Hann heitir Rögnvaldur, og ég held að hann hafi leikið í Bangsa Bestaskinn.